Ως άνθρωπος σέβομαι το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος
και τιμώ την αξιοπρέπεια που επέδειξε η οικογένειά του στις δύσκολες στιγμές τής απώλειας,
εξ ου και δημοσιεύω το παρόν πόνημα ετεροχρονισμένα κατά λίγες ημέρες,
έχοντας περιμένει να ολοκληρωθούν οι δέουσες θρησκευτικές τελετουργίες.
Συνάμα όμως,
ως πολίτης, ως δημοσιογράφος και ως Έλληνας,
έρχομαι να δηλώσω την εναντίωσή μου προς τις εικόνες μεσαιωνικής αισθητικής
που επενέδυσαν οπτικώς την απελπισμένη προσπάθεια μίας θλιβερής πληθυσμιακής ομάδας
να αναβιώσει το λυμένο -από το Δημοψήφισμα τού 1974- «Πολιτειακό Ζήτημα».
Έβλεπα προχθές να παρελαύνει μπροστά μου η «Κατάντια τής Κοινωνίας»·
ένας συρφετός προσκυνημένων φαντασιόπληκτων όντων
είχε προσέλθει για προσκύνημα τής σορού τού έκπτωτου πάλαι ποτέ μονάρχη,
δοξάζοντας και αποθεώνοντας τον ορκιστή τής Χούντας
(κάποτε, μάλιστα, σε όχι ιδιαιτέρως μακρινές δεκαετίες,
ο μικροαστικός μύθος που διακινούταν ανάμεσα στους διαχρονικά ζαβούς ακροδεξιούς
ήθελε να ήταν ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ ο περιβόητος «Εξαδάκτυλος»
που θα οδηγούσε σε ανακατάληψη τής Κωνσταντινούπολης).
Ο ψωραλέος Νεοέλληνας και οι βασιλικές ονειρώξεις του.
Όταν οι «νοσταλγοί» γίνονται η «Ξευτίλα τής Νοσταλγίας».
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη Βασιλεία.
…
Κάθε φορά που γίνεται λόγος για τη Βασιλεία,
κάθε φορά που γίνεται λόγος για τις βασιλικές οικογένειες,
για τη ζωή τους, για τα πρωτόκολλά τους, για τις πολυτέλειές τους,
μού δημιουργείται πάντοτε μία αίσθηση αποστροφής·
ανατριχιάζω μόνο με τη σκέψη ότι -εκ θέσεως και όχι εξ ικανότητας-
θα θεωρούμουν ως ο «Ανώτατος Πολίτης», ο ανώτερος όλων,
θα έσκυβαν όλοι το κεφάλι τους μπροστά μου, θα μού υποκλίνονταν όλοι,
θα με υπηρετούσαν σε κάθε στιγμή μου,
θα υπήρχαν παντού γύρω μου διάσπαρτοι δούλοι που θα εντέλλονταν να εκτελούσαν κάθε επιθυμία μου
(και δη, άκριτα, αδιαμαρτύρητα, άβουλα).
Όμως, έτσι είναι ντιενεϊκώς δομημένο το αγελαίο Ανθρώπινο Είδος,
καθώς η Εξουσία -ήτοι, ο Τίτλος-
σε αγαστή συνεργασία με το αμφίδρομο συνοδευτικό της, το Χρήμα,
δημιουργούν ένα πυρηνικό οπλοστάσιο που τοξινώνει τις κοινωνίες
και τις οδηγεί να καταθέτουν ενθουσιωδώς την υποταγή τους στον (εκάστοτε) Θρόνο.
Η κινεζική παροιμία καταγράφει έξοχα το φαινόμενο:
«Ένας σκύλος με λεφτά, λέγεται “Κύριος Σκύλος”.».
…
Είναι θλιβερό·
η Βασιλεία, ο Απόλυτος Νεποτισμός, στηρίζεται κατ’ εξοχήν στην «Τυχαιότητα τού Σπέρματος».
Σε απλά Ελληνικά,
ένα σπερματοζωάριο που -δίνοντας μάχη με εκατομμύρια ανταγωνιστές του-
εκέρδισε το έπαθλο που λέγεται «Γονιμοποίηση»,
γίνεται η δικλείδα ασφαλείας ώστε να διατηρείται αμόλυντο το «Γαλάζιο Αίμα».
Διόλου τυχαίο το ιστορικά επαναλαμβανόμενο γεγονός,
ότι η ψευδεπίγραφη και βορβορώδης «Καθαρότητα τής Βασιλείας»
προστατευόταν -ανά τούς αιώνας- με γάμους ανάμεσα σε μέλη βασιλικών οικογενειών.
Κι από κάτω, αυτή η εννοιολογική-κοινωνιολογική-ιστορική απάτη που λέγεται «Λαός».
Ο Λαός είναι η Υπέρτατη Απάτη.
Ο Λαός είναι η Ευφημιστική Αυτο-Σύσταση τής Μάζας.
Ο Λαός είναι μία άμορφη και αμόρφωτη μάζα,
που εν τέλει -οποία τραγική ειρωνεία- δοξάζει τούς δυνάστες του.
Και γιατί ο Λαός δοξάζει τούς δυνάστες του;
Διότι, κατά βάθος, θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους.
Διότι ο Λαός αποτελείται από «wanna be» δυνάστες,
που τα έφερε έτσι η ζωή ώστε να μην καταφέρουν το -ούτως ή άλλως- μακρινό όνειρό τους
(γεμάτη η ζωή με υποκατάστατα τής έμφυτης ανθρώπινης ροπής για Μοναρχία,
τα οποία εκφράζονται με διατυπώσεις όπως
«Ο Βασιλιάς τής Πίστας», «Θέλω ο άντρας να με έχει βασίλισσα.», και πάει λέγοντας).
…
Επί τής ουσίας, ο Λαός είναι ένα σχεδόν ανύπαρκτο μέγεθος·
απλά, η Μάζα αρέσκεται να αυτο-προσδιορίζεται ως «Λαός»,
προκειμένου να ωραιοποιεί και να καθαγιάζει τις εκκωφαντικές ανεπάρκειές της.
Εξ ου και στην Παγκόσμια Κοινωνία ευδοκιμεί πάντοτε ο Λαϊκισμός.
Η Ρίζα τού Κακού συμπυκνώνεται στον όρο «Προσωπική Ευθύνη».
Ο Λαός, η Μάζα, απεχθάνεται την «Προσωπική Ευθύνη»,
ο Λαός, η Μάζα, σού παραδίδει γη και ύδωρ,
αν τού-τής αφαιρέσεις από τα άγχη τής μίζερης καθημερινότητάς του-της
το αφόρητο βάρος τής Πρωτοβουλίας και τής Απόφασης.
Ο Μαζάνθρωπος διατίθεται να υποστεί κάθε δεινό που θα τού προκαλέσεις,
αρκεί να τού αφαιρέσεις την «Προσωπική Ευθύνη»
και συνεπαγωγικώς να τού δίνεις το δικαίωμα στη μεμψίμοιρη κλάψα
«Εκεί μάς κατάντησαν οι αλήτες.».
Ε…, αν είσαι και βασιλιάς, η κατάντια που προκαλείς στον λαουτζίκο αποκτά άλλη αίγλη,
με συνέπεια να φτάνεις να αποτελείς «Εθνική Παράδοση».
Μάλιστα, πίσω από αυτήν την άρρηκτη σχέση ελλοχεύει μονίμως ο Μεγαλοϊδεατισμός τής Μάζας,
καθώς πάντοτε ο υπέρτατος στόχος των λαών
είναι να διαρρήξουν τα βασιλικά στεγανά, να εκφυλίσουν τη Βασιλεία,
να γίνουν μέλη της (ή έστω να ανήκουν στην «Αυλή»),
να επιμειχθούν με το «βασιλικό αίμα».
Συμβαίνει σπανίως, αλλά συμβαίνει…
Επιτυγχάνεται σπανίως, αλλά επιτυγχάνεται…
Βεβαίως,
για κάθε «κοινό θνητό» που κατέφερε να διεισδύσει σε βασιλική οικογένεια,
αντιστοιχούν μιλιούνια αποτυχόντες «κοινοί θνητοί»
που έκαναν τα πάντα για να καταφέρουν την περίοπτη ανέλιξή τους,
αλλά έμειναν… με την «Αυλή» στο χέρι.
Το παραμύθι με τη «Σταχτοπούτα» έχει κάψει αναρίθμητα μυαλά
και έχει καταστρέψει αναρίθμητες ζωές.
…
Περιέγραψα ακριβώς, το πλαίσιο που είδαμε προσφάτως (και) στην Αγγλία.
Περιέγραψα ακριβώς, το πλαίσιο που είδαμε αυτές τις μέρες (και) στην Ελλάδα.
Θρήνος. Πένθος. Το «Σύνδρομο τού Μπάκινγχαμ», το «Σύνδρομο τού Τατοΐου».
«God Save The King», «God Save The Queen».
Ο Θεός σώζει τον Βασιλιά, ο Θεός σώζει τη Βασίλισσα.
Ο μοναρχικός βαυκαλισμός «Ελέω Θεού Βασιλεία» είναι εδώ,
διότι όπου υπάρχει η Ανθρώπινη Πανυβλακεία
δεν γίνεται να μη δηλώνει την καταστροφική παρουσία-σύμπραξή της η Θρησκεία.
Ο λαουτζίκος έχασε τη βασίλισσά του, ο λαουτζίκος έχασε τον βασιλιά του,
ο Θεός δεν έσωσε τη βασίλισσα, διότι -πού και πού- κοιμάται κι ο Θεός.
Εδώ, μάλιστα,
υφέρπει και μία σκληρή αλήθεια που ουδέποτε ο προσκυνηματίας λαουτζίκος θα παραδεχθεί,
διότι δεν έχει τη δύναμη να ομολογήσει τα σκοτεινά μύχιά του.
Είναι λυτρωτικό να φεύγει από τη ζωή ο «Βασιλιάς», ο «Γαλαζοαίματος», ο «Ευνοούμενος τού Θεού»,
και να μένει ζωντανός αυτός που είναι ένας «κοινός θνητός».
Ως εκ τούτου, τέτοιου είδους «προσκυνήματα» έχουν σαφή στοιχεία πανήγυρης,
όπου ο «απλός κοσμάκης» καταθέτει ενώπιον τής διακεκριμένης σορού
την άδηλη ευχαριστία του για το γεγονός ότι ο Θάνατος χτυπάει και (σ)τα παλάτια.
Εννοείται, βεβαίως, ότι ένας θάνατος δεν γίνεται να καταργήσει τη Βασιλεία,
καθώς -μέσω τής αναπαραγωγικής διαδικασίας-
υπάρχουν πολλά θριαμβεύσαντα σπερματοζωάρια να φροντίζουν για την έτι περαιτέρω διαιώνισή της.
Έτσι,
η (εκάστοτε) Βασιλική Οικογένεια θα συνεχίσει την υπερ-πολυτελώς υπερ-πεπιεσμένη ζωή της,
και ο Λαουτζίκος θα συνεχίσει τη μίζερα υπερ-πεπιεσμένη ζωή του.
Καθείς εφ’ ω ετάχθη…
ΥστερόΓιωργο..:
Απεχθάνομαι να υπηρετώ.
Απεχθάνομαι να με υπηρετούν.
Προτιμώ τα Ξέκωλα από τα Πρωτόκολλα.
Δεν απορρίπτω το «Comme Il Faut»,
αλλά είναι αδιαμφισβητήτως διαπιστωμένο και πιστοποιημένο από την ίδια τη ζωή
ότι η μόνιμη εφαρμογή τού «Πρέπει» παράγει ψυχανωμαλία, διαστροφή, παρεκκλίσεις,
και εν τέλει πυροδοτεί την εσαεί παρούσα και καιροφυλακτούσα «Βία τής Εξουσίας».
Απεχθάνομαι τη Δουλοπρέπεια, απεχθάνομαι τούς φύσει, θέσει, καθ’ έξιν υπηρέτες.
Και ακριβώς τώρα, στην εκπνοή τού παρόντος πονήματος,
συνειδητοποιώ ότι αυτοί που θα προσβληθούν από τις απόψεις μου
και θα ξεστομίσουν τη φράση «Εσύ ποιος είσαι που επιτίθεσαι στον Λαό;»,
είναι οι ίδιοι που σε προσκυνούν έμπλεοι σιελόρροιας
αν η «Σύμπτωση τής Αναπαραγωγής» σε έφερε να έχεις γεννηθεί σε οικογένεια
που διαθέτει Πλούτο, Εξουσία, Στέμμα.
Δεν τούς ενδιαφέρει αν είσαι αξιόλογος άνθρωπος,
δεν τούς ενδιαφέρει καν αν οι αποφάσεις σου καταστρέφουν τις ζωές τους,
παρά μόνον σπεύδουν να δηλώσουν υποταγή στην προνομιακή τυχαιότητα τής ύπαρξής σου.
…
Πριν από χρόνια,
ο Κύπριος ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης προέβη στην εξής συγκλονιστική δήλωση,
αμέσως μετά τη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών..:
«Ευχαριστώ την Ποίηση που μού παρέχει τα Μέσα για να παραμένω Φτωχός.».
Ε, λοιπόν,
η προσωπική μου κοινωνική-πολιτική κοσμοθεωρία
συμπυκνώνεται στη διασκευή τής προαναφερθείσας έξοχης ρήσης..:
«Ευχαριστώ τη Φτώχια που μού παρέχει τα Μέσα για να παραμένω Επαναστάτης.».
Συνελόντι ειπείν,
ο μόνος τρόπος για να βρεθεί ένας επαναστάτης σε ένα παλάτι,
είναι η «Επανάληψη τής Βαστίλης».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
