«Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ» τραγουδούσε η Αντζελα Δημητρίου και ανεξαρτήτως από την άποψη που έχει κανείς για το συγκεκριμένο άσμα, ο στίχος αυτός άγγιξε πολλές καρδιές. Τις πληγωμένες κυρίως.
Ομως, το να είσαι απογοητευμένος, χωρισμένος, ή και στη φάση «καλύτερα θάνατος παρά έρωτας», δεν σημαίνει ότι δεν θα ερωτευτείς ξανά και ξανά. Οπως είχε πει και ο Αϊνστάιν, η μεγαλύτερη κουταμάρα είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα με τον ίδιον τρόπο και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Ο έρωτας είναι μια γλυκιά κουταμάρα ίσως, η οποία είναι και λίγο τζόγος: ίσως το κάνεις ξανά με τον ίδιον τρόπο, αλλά να σου τύχει το σωστό αντικείμενο του πόθου και να πετύχεις το σωστό αποτέλεσμα. Ίσως και όχι.
Συνεπώς, ο Αγιος Βαλεντίνος δεν είναι μια γιορτή μόνο για τους «εν ενεργεία» ερωτευμένους. Εξίσου απευθύνεται και στους εν δυνάμει. «Πού θα πάει», λένε μέσα τους οι singles όταν βγαίνουν να το γιορτάσουν «κόντρα» εκείνο το βράδυ με κοριτσοπαρέες ή αντροπαρέες, «θα μου κάτσει κι εμένα». Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν. Το «δεν» είναι γενικότερο εδώ και σημαίνει ούτε γιορτάζουν, ούτε δεν γιορτάζουν, ούτε ερωτεύονται, συχνά δεν τους ενδιαφέρει καν το σεξ. Περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, είναι ασεξουαλικοί και δεν ενδιαφέρονται καν για τη ρομαντική αγάπη, την οποία δεν μπορούν να ξεχωρίσουν από την πλατωνική.
Οι εκτιμήσεις, όμως φέρουν το ποσοστό σε μεγαλύτερα ύψη, ενώ η συμπεριφορά, σεξουαλική και συναισθηματική, των νέων κάτω των 20 παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό που μάλλον προσθέτει στο παραπάνω νούμερο.
Ο έρωτας στα χρόνια της βαρεμάρας και του στρες
Ο έρωτας θεοποιείται διαχρονικά για πολλούς λόγους. Πέραν του ότι δημιουργεί πολύ ωραία Τέχνη, πουλάει και πολύ. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι το κατ’ εξοχήν παράδειγμα του πώς μια ολόκληρη βιομηχανία μπορεί να θησαυρίσει πάνω στα ανθρώπινα συναισθήματα. Τελικά, όμως, όλο αυτό μπορεί να γυρίσει και ανάποδα για κάποιους οι οποίοι απλώς δεν θέλουν να βλέπουν τα συναισθήματα να γίνονται προϊόν εμπορευματοποίησης. Τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος και διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα η άρνηση του ψυχαναγκασμού:
Οπως οι άνθρωποι δεν τρέχουν πλέον να κλείσουν τραπέζι σε κάποιο εστιατόριο για το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς, προτιμώντας να κάτσουν σπίτι τους με το Netflix αγκαλιά, το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις γιορτές που συνδέονται με κάποιον παραδοσιακό τρόπο εορτασμού τους. Η ζωή είναι γεμάτη ψυχαναγκασμούς και δεν χρειάζεται άλλος ένας, αυτό είναι δεδομένο στην εποχή που ζούμε. Επίσης, οι μοναχικοί άνθρωποι κουράστηκαν να αισθάνονται παραγκωνισμένοι· άλλο άσμα για πολλά δάκρυα εδώ, της Χαρούλας Αλεξίου «δεν τους αντέχω, ερωτευμένοι κι εγώ να μην έχω».
Και παίρνουν την εκδίκησή τους. Σε τελευταία ανάλυση γιατί να πάρεις δώρα και να βγεις για φαγητό μια μέρα που μπορεί να βαριέσαι και να μην το κάνεις μια μέρα που δεν βαριέσαι και είσαι και σε κέφια; Ή και ποτέ· ποιος θα σε κρίνει τελικά για το πώς θέλεις να γιορτάσεις τον έρωτά σου;
Ενας γενναίος νέος κόσμος
Για τους νεότερους φαίνεται ότι όλα αυτά έχουν μια διαφορετική χροιά. Πέραν του ότι αισθάνονται πολύ πιο ελεύθεροι να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους και τα αισθήματά τους απ’ ό,τι οι γονείς τους, δείχνουν και μια άρνηση «αισθητικού» επιπέδου απέναντι στους παραδοσιακούς τρόπους εξύμνησης του έρωτα. Τα λουλούδια, τα αρκουδάκια, οι ροζ καρδούλες, είναι γι αυτούς cringe, κάτι παλιακό και ξεπερασμένο.
Υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι να δείξεις τα αισθήματά σου, όπως ακριβώς υπάρχουν και πολλοί τρόποι να τα βιώσεις. Για όλους εμάς τους μεγαλύτερους ίσως όλα αυτά να φαίνονται απλώς αντιδραστικά, αλλά η 16χρονη Λ. θεώρησε πολύ ρομαντικό ότι ο 17χρονος Χ. της πήρε ένα εισιτήριο για αγώνα της ΑΕΚ ως δώρο για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η Λ. δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο («παίζει η ΑΕΚ με κάποιους από τη Λειβαδιά»), αλλά ο Χ. την βάζει στον κόσμο του και αυτό της αρκεί, άσε που έδωσε και 25 ευρώ για το εισιτήριο. Αντίστοιχα, ο 18χρονος Γ. που βιολογικά είναι κορίτσι αλλά αισθάνεται αγόρι, δεν έχει πλέον ρομαντική σχέση με το 17χρονο Ν. που επίσης είναι βιολογικά κορίτσι αλλά αυτοπροσδιορίζεται ως non-binary, ουδετέρου γένους δηλαδή, μέχρι νεωτέρας.
Οι δύο τους αποφάσισαν, μετά από ένα χρόνο, να μην είναι ζευγάρι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά είναι διαρκώς μαζί. Είναι κάποιου είδους υπερβατικός έρωτας αυτός, που διαρρηγνύει τα στεγανά και φτάνει τελικά, με άλλον τρόπο από εκείνον που εμείς οι μεγαλύτεροι γνωρίσαμε, στην πραγματική αγάπη. Τι θα κάνουν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου; «Κάνα κέντρο»… Δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες. Ολα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποια φουτουριστική ταινία, αλλά δίπλα μας, αρκεί να έχουμε ανοιχτά μάτια να τα δούμε.
«Ερωτευμένοι» με τους φίλους μας
Ενα κοινό που έχουν οι πολύ έμπειροι στον έρωτα άνθρωποι με τους πολύ άπειρους είναι ότι και οι δύο αγαπάνε τους φίλους τους με έναν τρόπο που, πέραν (συνήθως) του σεξ, προσομοιάζει πολύ με ρομαντική αγάπη. Οι μεν πρώτοι επειδή βαρέθηκαν να τρέχουν και διαπίστωσαν κάποια στιγμή ότι μόνο οι φίλοι μπορούν να σου προσφέρουν τη σταθερότητα-άνεση-χαλαρότητα-ασφάλεια που αποζητάς, όλα σε ένα, οι δε δεύτεροι επειδή πριν βουτήξουν στα βαθιά οι μόνοι που εμπιστεύονται είναι οι φίλοι τους, που λίγο πολύ περνάνε τα ίδια.
Δεν είναι σπάνιο να κάνουν οι άνθρωποι δώρα στους φίλους τους την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ούτε να τους εκφράζουν την αγάπη τους. «Μα, είναι η γιορτή του έρωτα», θα διαμαρτυρηθούν κάποιοι, έχοντας στο μυαλό τους ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο εντελώς ξεχωριστά πράγματα, δύο διαφορετικές ανθρώπινες καταστάσεις.
Για όσους δεν τυχαίνει να έχουν βρει «το άλλο τους μισό» όμως, ή έστω να νομίζουν ότι το βρήκαν, η αγάπη δείχνει να αναπληρώνει εξαιρετικά τον έρωτα. Ο έρωτας, πάλι, δύσκολα υποκαθιστά την πραγματική αγάπη. Κι ακόμη πιο δύσκολα εξελίσσεται σε τέτοια.
Πηγή: Protagon.gr
