Πηγή: Vasileios Balafas / Facebook
Μια καταπληκτική ανάρτηση-ανάλυση της παράστασης από τον Βασίλη Μπαλάφα.
Μεγάλη υπόθεση το θέατρο. Μεγάλη υπόθεση επίσης ότι έχουμε την ευτυχία στο Δήμο μας να διαθέτουμε μερικές εξαιρετικές ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες που μάς προσφέρουν δουλειές πραγματικά υψηλού επιπέδου.
Κάποιες δε θεατρικές παραστάσεις απαιτούν ένα διάστημα να τις “χωνέψεις”, να τις διυλίσεις πριν καταλήξεις σε μια άποψη τόσο για το ίδιο το έργο, όσο και για την απόδοση της θεατρικής ομάδας.
Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, είχε και ωραία βραδιά, πήρα τη μηχανή και ανηφόρισα προς τις παλιές αποθήκες του Δασικού Συνεταιρισμού του Χιλιομοδίου, εκεί που η Θεατρική Σκηνή Χιλιομοδίου είχε στήσει το σκηνικό της για να παίξει το “Βυσσινόκηπο” του Τσέχωφ.
Πολύ δύσκολο έργο και για τους ηθοποιούς και για τους θεατές. Δεν είναι έργο ρυθμού, δεν είναι ατακαδόρικο, δεν έχει μανιέρες, δεν έχει “ασφαλείς” διαδρομές. Ένα έργο γεμάτο αλληγορίες, ένα έργο με φοβερούς συμβολισμούς, ένα έργο – προφητεία που για να αποδοθεί θέλει πολύ καλή μελέτη και γνώση της Ιστορίας.
Αν το δει κανείς έξω από τα παραπάνω, θα μπορούσε πολύ εύκολα να πει “μα γιατί είναι αριστούργημα ένα έργο που ουσιαστικά απεικονίζει με σχεδόν νευρωτικό και αποσπασματικό τρόπο την κατάρρευση των βεβαιοτήτων μιας φαμίλιας ;”.
Θέλω λίγο να μείνω στο ιστορικό πλαίσιο, γιατί ακριβώς εξαιτίας αυτού το έργο είναι αριστούργημα. Και αν κάτι θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται από τους ερασιτεχνικούς θιάσους για το συγκεκριμένο έργο, είναι να αφιερώνονται 4-5 λεπτά πριν την έναρξη για την αφήγηση αυτού του ιστορικού πλαισίου. Και αυτό επειδή θεωρώ ότι το θέατρο είναι “εκπαίδευση”, και όχι μόνο εκπαίδευση επί των θεατρικών ικανοτήτων ή των προσλαμβανουσών που αποκτούν οι θεατές. Είναι και μάθημα Ιστορίας. Τουλάχιστον το συγκεκριμένο.
Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ. Ο Τσέχωφ πέθανε το 1904. Ένα χρόνο πριν την πρώτη Ρωσική Επανάσταση (1905) και 13 ολόκληρα χρόνια πριν την Κόκκινη Επανάσταση του 1917. Μιλάμε για αποστάσεις. Από τις αρχές του 1900 είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι τεκτονικές αλλαγές που θα επέρχονταν στη Ρωσία και τελικά θα οδηγούσαν στην πτώση των τσάρων και τη δημιουργία της Σοβιετικής Ρωσίας. Εν πολλοίς, το τέλος των συστατικών στοιχείων της Αυτοκρατορίας και η αρχή της Κομμουνιστικής Ρωσίας και της ΕΣΣΔ. Το έργο αυτό ο Τσέχωφ το γράφει στα τελευταία του – πέθανε από φυματίωση – αποδίδοντας με εντυπωσιακή ακρίβεια, αλλά και με προφητικά στοιχεία, όχι μόνο την πτώση και την παρακμή της “αυτοκρατορικής” αριστοκρατίας, αλλά και τα – και εδώ είναι το τρομερό – εγγενή μειονεκτήματα της κατάστασης που θα ερχόταν σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα.
Ο Τσέχωφ δεν ήταν παιδί της “αριστοκρατίας”. Πάντα αντιμετώπιζε τρομερές οικονομικές δυσκολίες, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, κατόρθωσε να γίνει γιατρός, συνέβαλε στην αντιμετώπιση της χολέρας και τελικά προσεβλήθη και πέθανε από την άλλη μάστιγα της εποχής, την φυματίωση. Θα του ήταν πολύ εύκολο να φτιάξει ένα “πιασάρικο” έργο, να εκθειάζει τη νέα τάξη πραγμάτων που ερχόταν και να “πανηγυρίζει” και αυτός ως ένα παιδί μπακάλη που θα ερχόταν η ώρα να πάρει πίσω το αίμα του.
Αντιθέτως, ο Τσέχωφ απεικονίζει και “σατυρίζει” όλη την κατάπτωση της “αριστοκρατίας” και των πλουσίων της περιόδου που σιγά σιγά άρχιζαν να χάνουν προνόμια, οικονομική δύναμη, περιουσίες και ανθρώπους στους οποίους φέρονταν ως δούλους. Ταυτόχρονα όμως διακρίνει μέσα από τον επαναστάτη, αιώνιο φοιτητή Τροφίμοφ, τις ουτοπίες, τις αντιφάσεις, τα μειονεκτήματα και τις παθογένειες του σοβιετικού μοντέλου που θα ερχόταν 13 χρόνια αργότερα και εν τέλει ακριβώς από αυτά τα στοιχεία θα έπεφτε ως αποτυχημένο στις αρχές του 1990, 86 χρόνια αργότερα από το θάνατό του !!!
Η Θεατρική Σκηνή Χιλιομοδίου κλήθηκε να αποτυπώσει σε ένα εξόχως αλληγορικό έργο όλο αυτό το πλαίσιο. Φοβερή πρόκληση, πολύ δύσκολο πράγμα, εξαιρετικά παράτολμο εγχείρημα.
Δεν θα μιλήσω για τις σταθερές αξίες της ομάδας που ακόμα μια φορά έδωσαν το ρεσιτάλ τους. Το έχω κάνει πολλές φορές, παρακολουθώ την ομάδα χρόνια, αυτοί που πρέπει να ξέρουν, ξέρουν. Θέλω να σταθώ αυτή τη φορά στον Γιάννη Κατσάμπα που ενσάρκωσε τον Γκάγεφ, τον αργόσχολο, φαφλατά αδελφό της Αντρέγεβνα, και στον οποίο απεικονίζεται όλη μα όλη η ελαφρότητα μιας τάξης που οδηγείται στην απόλυτη καταστροφή μέσα σε μια αφέλεια που δείχνει ακριβώς όλα τα αφετηριακά στοιχεία της παρακμής της. Όλος ο ρόλος του είναι μια αλληγορία και γι’ αυτό είναι και πολύ δύσκολος. Και τον απέδωσε έξοχα ! Του το είπα, από όσα έχω δει ήταν ίσως η καλύτερη επίδοσή του μέχρι την επόμενη φυσικά.
Τα σέβη μου και τα συγχαρητήριά μου σε όλη την ομάδα, σε όλους τους συντελεστές και φυσικά στη σκηνοθεσία του Χρήστου Τσίρτση και της Μαντούς Γιόκαρη – Μαντώ Γιόκαρη γιατί αυτό ήταν μεγάλο τόλμημα και μεγάλη επιτυχία παράλληλα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε ένα τόσο δύσκολο έργο θα υπήρχαν και αδυναμίες, και υπήρχαν. Όμως το έργο είναι τόσο δύσκολο που η Θεατρική Σκηνή Χιλιομοδίου πιστώνεται μια ακόμα έξοχη απόδοση.
Αυτή η ομάδα λοιπόν, και θα το γράψω γιατί αν δεν το γράψω θα σκάσω, αξίζει περισσότερου σεβασμού για όσα προσφέρει τόσα χρόνια και για την σταθερή ποιότητα των δουλειών της (όπως και κάποιες άλλες ομάδες του Δήμου μας). Είναι η ομάδα – σφραγίδα της θεατρικής καρδιάς του Χιλιομοδίου και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Δεν θα χαλάσω όμως αυτή μου την ανάρτηση για να αναφερθώ, όχι σε θέατρο, αλλά σε θεατρινισμούς. Αυτά μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα και είναι πολλά.
Αγαπημένη μου Marina Kanellou, ως παντοτινή υπεύθυνη επικοινωνίας της ομάδας και εξαιρετική Σαρλότα Ιβάνοβνα, παρακαλώ να μεταφέρεις στην ομάδα τα δέοντα. Συγχαρητήρια !
