Απο: Νίκος Φελέκης | In.gr
Εχοντας πλέον ως στόχο μια επίδοση που θα ξεπερνά το 20%, το κόμμα της Κουμουνδούρου προσδοκά έστω και σε μικρή αύξηση των ποσοστών ώστε να έχει τη δυνατότητα ανασύνταξης εν όψει και των ευρωεκλογών του 2024 που θα κρίνουν τα πάντα. Ελπίζουν στην αποχή αλλά και στη βεβαιότητα ότι η Ν.Δ. θα είναι και πάλι κυρίαρχη, ώστε να υπάρξει χαλαρή ψήφος στις 25 Ιουνίου
Η χελώνα δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα μπροστά αν δεν βγάλει το κεφάλι της έξω. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο Τσίπρας αν θέλει να βελτιώσει, όσο είναι δυνατόν, το δυσμενέστατο για τον ίδιο και το κόμμα του αποτέλεσμα. Καλή η εικοσαμελής ομάδα κρούσης που ανακοίνωσε, αλλά δεν είναι το κεφάλι ή, για να ακριβολογούμε, το πρόσωπο που απαιτείται να βγάλει προς τα έξω, στην κοινωνία και στα Μέσα Ενημέρωσης, για να κερδίσει τον αγώνα με τον Μητσοτάκη ή ακόμη και τον Ανδρουλάκη.
Η Θρασκιά, η Λινού, η Βουτυράκου, ο Κινυούα Μάινα, η Λειβαδάρου, η Μακρίνα Βιόλα μπορεί να είναι ξεχωριστοί και αξιόλογοι άνθρωποι, όμως πολιτική δεν κάνουν τα βιογραφικά. Και σίγουρα δεν κερδίζουν εκλογές. Και μάλιστα σε λιγότερο από ένα μήνα. Και έχοντας απέναντι «κακά παιδιά» όπως ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Κυρανάκης, ή «ικανούς και διψασμένους για διάκριση νεαρούς» όπως ο Μάντζιος, ο Χρηστίδης, ο Χριστοδουλάκης.
Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα (παρά τα όσα σχεδιάζει με διευρυμένο Εκτελεστικό Γραφείο και νέα Εκλογική Επιτροπή) και τις δεύτερες εκλογές θα πρέπει, ουσιαστικά, να τις φέρει εις πέρας ο ίδιος. Και φυσικά στις 26 Ιουνίου να αναμετρηθεί με το αποτέλεσμα της κάλπης. Αν καταφέρει να ανεβάσει το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έχει καλώς, θα έχει την άνεση του χρόνου και με μικρότερη πίεση να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του.
Αφενός για να αλλάξει το πρόσωπο της Κουμουνδούρου στην ευρύτερη Κεντροαριστερά και αφετέρου, που είναι και το κυριότερο, για να δει πώς μπορεί, μετά και τη δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη, να επανέλθει με αξιώσεις στο κυβερνητικό παιχνίδι. Εξυπακούεται ότι σε περίπτωση που έχουμε και νέα πτώση του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολα ακόμη και για το ηγετικό status του Τσίπρα. Αν μάλιστα υπάρξει άνετη αυτοδυναμία της Ν.Δ. και νέα άνοδος των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, ουδείς γνωρίζει ούτε και μπορεί να προβλέψει τι θα κάνει ο Αλέξης και ποιο θα είναι το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κρίσιμο ποσοστό
Στις εκλογές της 21ης Μαΐου όλοι θεωρούσαν πως το κρίσιμο για την Κουμουνδούρου ήταν να υπάρχει ο αριθμός «3» έμπροσθεν του ποσοστού της. Τώρα είναι ο αριθμός «2». Και δεν είναι απλώς κρίσιμος, είναι και υπαρξιακός για το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ αντί για το «2» έχει το «1» μπροστά του, τότε μπορεί να συμβούν τα πάντα στην Κουμουνδούρου. Βεβαίως, όταν τα πάντα μπορεί να συμβούν, συνήθως δεν γίνεται τίποτα.
Πόσο μάλλον στην Κουμουνδούρου, το στελεχιακό απαράτ της οποίας, από τότε που έγινε και με τη βούλα του συνεδρίου αρχηγικό κόμμα, έχει συνηθίσει στους μεταμορφισμούς. Στον ΣΥΡΙΖΑ πάντως είναι αισιόδοξοι ότι το ποσοστό τους όχι μόνο δεν θα μειωθεί, αλλά και θα αυξηθεί. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος που έχει θέσει και ο Τσίπρας. Και προσπαθεί να τον μεταδώσει στους συντρόφους του, αλλά και γενικότερα σε συνομιλητές του για τα τεκταινόμενα.
Ορισμένοι εκ των στενών συνεργατών του Αλέξη ευελπιστούν ότι η -βασίμως- πιθανολογούμενη αποχή δεν θα προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από τη Ν.Δ., αφού η γενικευμένη πεποίθηση του εκλογικού σώματος είναι ότι ο Μητσοτάκης θα κερδίσει σχετικά άνετα τις εκλογές και θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αν λοιπόν μειωθεί η συμμετοχή και ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να κρατήσει τους 1.184.500 ψηφοφόρους του Μαΐου, τότε αυτομάτως το ποσοστό του θα ανέβει και μπορεί να φτάσει ακόμη και το 23% ή και να το ξεπεράσει εάν στην αγκαλιά του Αλέξη επιστρέψουν αριστερόστροφοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που προτίμησαν να δώσουν την ψήφο τους στο ΚΚΕ, στον Βαρουφάκη ή στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Επίσης, «για να μην καταστεί μονοκράτορας ο Μητσοτάκης» θα μπορούσαν, λένε, να επιστρέψουν και κάποιοι πασοκογενείς που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ… για τα μάτια του Ανδρουλάκη. Φυσικά οι προβληματισμοί αυτοί ανήκουν στη σφαίρα της επιθυμίας και -τουλάχιστον προσώρας- δεν ανταποκρίνονται στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης που ξεκίνησε ο Νίκος Μαραντζίδης και η επιστημονική ομάδα του από το ΠΑΜΑΚ, που από προχθές -και για 25 ημέρες- έχει μετακομίσει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη.
Παρόμοια εικόνα
Το ότι είναι «πολύ νωρίς» για να προβλέψει κάποιος το αποτέλεσμα είναι κάτι που το αποδέχονται και το λένε όλοι όσοι ασχολούνται με τις δημοσκοπήσεις, την εκλογική συμπεριφορά και τα ποιοτικά στοιχεία των πολιτικών ερευνών. Σχεδόν όλοι «δεν βλέπουν θεαματικές αλλαγές» και πιθανολογούν ότι τα τρία πρώτα κόμματα θα λάβουν, με μικρές προσθαφαιρέσεις, τα ίδια ποσοστά. Επειδή οι δεύτερες εκλογές είναι κοντά με τις πρώτες και έχει κριθεί ποιος θα σχηματίσει κυβέρνηση, θεωρούν ότι το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων για την ανακατανομή των ποσοστών στο εσωτερικό της αντιπολίτευσης δεν κόβει εισιτήρια… Και ως εκ τούτου η επανάληψη των αποτελεσμάτων του Μαΐου είναι «το πιο πιθανό σενάριο».
Πάντως η… επιφοίτηση για τις εκλογικές τάσεις θα δοθεί μετά την αργία του Αγίου Πνεύματος, αφού τότε θα αρχίσουν να γίνονται οι «ψυχρές» (αυτές που θα έχουν ικανή απόσταση από τις εκλογές) δημοσκοπήσεις, οι οποίες όμως θα αντιμετωπίσουν μια πρόσθετη δυσκολία: στις εκλογές του Ιουνίου δεν θα υπάρχει σταυρός προτίμησης, αλλά λίστα με βάση τη σειρά που κατέλαβαν οι υποψήφιοι βουλευτές στις προηγούμενες εκλογές.
Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανό να έχουμε μικρότερο ενδιαφέρον για τις εκλογές, αφού δεν είναι λίγοι οι ψηφοφόροι, ειδικά στην επαρχία, που ψηφίζουν (συγγενικά, φιλικά, οικεία ή από υποχρέωση) πρόσωπα. Τώρα θα πρέπει να επιλέξουν αυστηρά κόμμα. Και στην Κουμουνδούρου υποστηρίζουν ότι αυτό τους ευνοεί, αφού οι αριστεροί ψηφοφόροι επιλέγουν πρωτίστως το κόμμα και όχι, όπως οι δεξιοί, που έχουν «σχέσεις στοργής» με τα πρόσωπα και τους κομματάρχες τους.
Σημειώνουμε, πάντως, ότι το 23% δεν είναι ένας αυθαίρετος στόχος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το ποσοστό (23,75%) που πήρε στις ευρωεκλογές του 2019. Θεωρούν δηλαδή ότι είναι ένας στόχος που μπορεί να επιτευχθεί και μόνο κάποιοι αθεράπευτα αισιόδοξοι ονειρεύονται ότι μπορεί να σκαρφαλώσει στο 26,89% που είχε λάβει στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Υποστηρίζουν πως η ψήφος του Ιουνίου, λόγω του νταμπλ σκορ που σημειώθηκε τον Μάιο, θα είναι χαλαρή και περισσότερο συναισθηματική.
Στις προηγηθείσες εκλογές η αλήθεια είναι ότι επικράτησε η λογική του φόβου για τα επερχόμενα από μια κυβέρνηση «ηττημένων», «ανοχής» ή και «ειδικού σκοπού» στην οποία, εφόσον το ήθελαν, θα μπορούσαν, εκτός του Ανδρουλάκη, να μετέχουν και οι Βαρουφάκης και Κουτσούμπας. Στις επερχόμενες εκλογές που η νίκη και η -άνετη ή περιορισμένη- αυτοδυναμία της Ν.Δ. δεν αμφισβητούνται, ο μόνος άγνωστος Χ του αποτελέσματος είναι αφενός η διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και αφετέρου αν εκτός από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (που περίπου θεωρείται σίγουρη) θα μπει στη Βουλή και ο θεοσεβούμενος Νατσιός της Νίκης.
Κεφάλαιο «αποχώρηση»
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το κεφάλαιο «Αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία» διαγράφηκε από το βιβλίο του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο επειδή, όπως λένε κάποιοι, «ο Τσίπρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και γιατί μια τέτοια εξέλιξη -και μάλιστα παραμονές των δεύτερων εκλογών- θα θύμιζε τον ανόητο που βρήκε ποντίκια στην κουζίνα και έβαλε δυναμίτη για να τα καθαρίσει.
Μόνον εάν υπάρξει και νέα σημαντική πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ν’ αρχίσει να ξαναγράφεται το κεφάλαιο «Ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλον αρχηγό». Εάν αυτό συμβεί, θα είναι, πάντως, με πρωτοβουλία του Τσίπρα και, ενδεχομένως, θα έχει τίτλο «Ο Αλέξης σε νέες περιπέτειες». Σε διαφορετική περίπτωση, το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου θα είναι η προτελευταία ζαριά του Τσίπρα. Η τελευταία θα είναι τον Μάιο του 2024 στις ευρωεκλογές.
Αν μέχρι τότε έχει καταφέρει να αναδιοργανώσει το κόμμα του και να αποκρούσει με επιτυχία τις επιθέσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες με τις αυτοδιοικητικές εκλογές θα πυκνώσουν, θα μπορεί να ελπίζει και στη φθορά από τη δεύτερη θητεία του Μητσοτάκη για ολική επαναφορά, η οποία σήμερα, η αλήθεια είναι, φαντάζει μακρινό όνειρο. Ο Αλέξης, πάντως, δεν ξεχνά ότι και ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε το 2004 και το 2007 από τον Κώστα Καραμανλή και το 2009 τον κέρδισε με διαφορά 11 μονάδες. Αλλες εποχές, άλλες συνθήκες, αλλά στην πολιτική το απρόοπτο και το τυχαίο όπως και τα σκάνδαλα και η οίηση της εξουσίας είναι μεταξύ των στοιχείων που προκαλούν ανατροπές.
Προσώρας βέβαια έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Τον Μητσοτάκη δεν τον απειλεί ο Τσίπρας, αλλά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Νατσιός.
Τα πράγματα για τον Αλέξη είναι δύσκολα από τη στιγμή που, εκ των πραγμάτων, στερείται κυβερνητικού αφηγήματος και ουσιαστικά έχει απολέσει το πλεονέκτημα που παρέχει στην αξιωματική αντιπολίτευση το status της οιονεί κυβέρνησης. Με 20 μονάδες διαφορά, τόσο οι πολίτες όσο και τα συμφέροντα σε αντιμετωπίζουν ως ένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όχι ως ερχόμενη κυβερνητική δύναμη. Βεβαίως, επειδή είναι μάλλον λίγοι αυτοί που θέλουν μια ανέλεγκτη και ανεξέλεγκτη αντιπολίτευση, το επιχείρημα του Τσίπρα, «να περιοριστεί η παντοδυναμία του Μητσοτάκη», ενδεχομένως και να αποδώσει, έστω και λίγους, εκλογικούς καρπούς.
Σε κάθε περίπτωση, στόχος του Τσίπρα σε αυτές τις εκλογές είναι να ξαναμπεί στην κυβερνητική εξίσωση. Και για το πετύχει θα πρέπει να μειώσει τη διαφορά από τη Ν.Δ. και να την αυξήσει έναντι του ΠΑΣΟΚ, αχρηστεύοντας τα σενάρια για το ποιος είναι αξιωματική αντιπολίτευση και ηγεμονικός πόλος στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Το άριστο θα ήταν το άθροισμα του ποσοστού των δύο κομμάτων στις εκλογές του Ιουνίου να απέχει 3-4 μονάδες και όχι 11, όπως είναι τώρα, από τη Ν.Δ. Οχι μόνο για να υπάρχουν τα απαραίτητα (και για την κυβερνητική σταθερότητα και ορθοφροσύνη) θεσμικά αντίβαρα, αλλά και επειδή για λόγους ευστάθειας και ομαλής λειτουργίας του συστήματος εξουσίας χρειάζεται δίπλα στη συντηρητική ηγεμονία να παραμείνει ζωντανό και το αφήγημα της στρατηγικής ανασύνταξης της προοδευτικής παράταξης.
Στην Κουμουνδούρου είναι πεπεισμένοι ότι «τα πάντα όλα», που θα ’λεγε και ο αείμνηστος Αλέφαντος, θα κριθούν από το αποτέλεσμα των εκλογών. Τρία είναι τα επίδικα που θα κρίνουν τις πολιτικές εξελίξεις και το κυβερνητικό παιχνίδι: Αν θα μπουν ή όχι και νέα κόμματα στη Βουλή, αν η αυτοδυναμία της Ν.Δ. θα είναι άνετη ή περιορισμένη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει μεγαλύτερο ποσοστό και το ΠΑΣΟΚ μικρότερο ή το αντίστροφο, όπως διαδίδει και μάλιστα στεντορεία τη φωνή η Χαριλάου Τρικούπη. Αλλαγές στις εκλόγιμες θέσεις των ψηφοδελτίων, παρά τα όσα θρυλούνται, δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Το διευρυμένο Εκτελεστικό Γραφείο εξέτασε και η Πολιτική Γραμματεία θα εγκρίνει πριν από τη Δευτέρα που πρέπει να κατατεθούν στον Αρειο Πάγο τα ψηφοδέλτια ορισμένες μεταβολές σε κάποιες οριακές περιπτώσεις που είτε κάποιοι υποψήφιοι δεν θέλουν να είναι εκ νέου στα ψηφοδέλτια, είτε κάποιοι ελάχιστοι επιλαχόντες επειδή βρίσκονται πολύ μακριά από αυτόν που εκλέγεται χρειάζεται να παραχωρήσουν τη θέση τους σε κάποιους οι οποίοι εκτιμάται ότι θα φέρουν περισσότερες ψήφους στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε να αντικατασταθεί ο Κατρούγκαλος στον βόρειο τομέα της Αθήνας.
Περιοδείες
Κατά τα λοιπά, ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη Νίκαια και το Κερατσίνι συνεχίζει τις περιοδείες του, χθες ήταν οι Αγιοι Ανάργυροι, σήμερα η Εύβοια, και ακολουθούν εργατικές και λαϊκές περιοχές με στόχο «να ανατραπούν οι συσχετισμοί» του Μαΐου. Εκ παραλλήλου, προσπαθεί με τους συνεργάτες του (και έχοντας πρώτο βιολί το νέο αστέρι της Κουμουνδούρου, τον εργατολόγο Διονύση Τεμπονέρα που χρησιμοποιείται και ως… σφήνα στους «διαδόχους» Αχτσιόγλου και Χαρίτση) να «επανασυστήσουν» το πρόγραμμά τους, το οποίο η αλήθεια είναι ότι, με εξαίρεση τα μερίσματα και την έκτακτη φορολογία στις ενεργειακές εταιρείες, δεν περιλαμβάνει νέους φόρους ούτε καν για τις γονικές παροχές για τις οποίες τόση φασαρία κάνει στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αντιπαραθέσεις.
Οπως χαρακτηριστικά σημειώνεται σε σημείωμα της Κουμουνδούρου, «σε αντίθεση με τα fake news της Πειραιώς, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει μειώσεις σημαντικών φόρων που αφορούν και τις επιχειρήσεις, όπως η θέσπιση αφορολόγητου στα 10.000 ευρώ για όλους, κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, μείωση του ΦΠΑ και του ΕΦΚ που μειώνει σημαντικά τις τιμές εφοδίων και εξόδων στις επιχειρήσεις. Και ανασχεδιασμό του Ταμείου Ανάκαμψης και συμπερίληψη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που είναι το 97% του ελληνικού επιχειρείν και είναι αποκλεισμένες από τα κοινοτικά κονδύλια».
