Η καρέκλα της εξουσίας είναι αφροδισιακό, εκτός από το κοινωνικό στάτους, προσφέρει ζωντάνια και καλή ζωή.
Μην απορείτε κανένας δεν θέλει να χάσει την καρέκλα που κατέχει στους δήμους και την περιφέρεια, όπως και στην πολιτική γενικά.
Οι επαγγελματίες αυτοδιοικητικοί, εκτός των άλλων προσόντων που θεωρούν ότι έχουν, πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτές οι καρέκλας φτιάχθηκαν μόνο για την δική τους…έδρα.
Μην σας κάνει εντύπωση ότι κάνουν τα πάντα να τις κρατήσουν.
ΚοροΪδεύουν, υπόσχονται, εκμαυλίζουν ακόμα και με τον τρόπο τους εξαγοράζουν συνειδήσεις.
Ο κόσμος το ξέρει και ενώ λέει ότι πρέπει να κάτσουν και άλλοι στην καρέκλες αυτές, στο τέλος πάει και ψηφίζει τους ίδιους…!
Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την καρέκλα ουδείς!
Δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο, αλλά δεν θα μου έκανε καμιά εντύπωση αν είχε γεννηθεί εδώ, στη χώρα όπου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ευδοκιμούν η λαμογιά, η απάτη, το παπατζιλίκι και όλα τούτα τα συνώνυμα.
Κορδωνόμαστε οι νεοέλληνες ότι δώσαμε κάποτε τα φώτα στον κόσμο και πως όλα εμείς τα ανακαλύψαμε: από την Αμερική και το ηλιοκεντρικό σύστημα, μέχρι το πρώτο αλφάβητο και την Άλγεβρα. Είναι αλήθεια ότι ο νεοέλληνας τα ‘χει καλά με τα λόγια και τη δήθεν βαθυστόχαστη φλυαρία, ενώ παράλληλα διακατέχεται και από μια θαυμαστή ικανότητα να καμώνεται τον σπουδαίο χωρίς ποτέ ο ίδιος να έχει προσφέρει τίποτα.
Εντάξει, όχι ακριβώς τίποτα, δεν θέλω να είμαι υπερβολικός. Ανακάλυψε το νόημα της ζωής στην βόλεψή του και βρήκε τον εγκόσμιο παράδεισο στην καρέκλα του θεσμού , που γεννάει λεφτά χωρίς να δουλεύει. Δεν το λες και λίγο αυτό, ας μην είμαι άδικος.
Πρωτεργάτης της νέας αυτής πραγματικότητας δεν ήταν άλλος από τον Έλληνα πολιτικό της μίζας και του ρουσφετιού. Αυτός έδωσε τα φώτα στους βολεψάκηδες όλου του κόσμου και άνοιξε νέους ορίζοντες εκμετάλλευσης και πλουτισμού εις βάρος των κορόιδων που φυτοζωούν για ένα κομμάτι ψωμί.
Τούτη εδώ η μυστήρια φάρα έλκει σαν μαγνήτης την καρέκλα από χιλιόμετρα και είναι ικανή για τα χειρότερα.
Ο εν Ελλάδι πολιτικός ξεκινάει ως ηρωικός επαναστάτης που έχει όνειρα για το καλό του τόπου και τελικά καταλήγει η γάγγραινα του τόπου του, πράττοντας ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκε.
Όταν θρονιαστεί στην καρέκλα, είναι ικανός όχι τον τόπο του να πουλήσει αλλά και τη μάνα του την ίδια. Δεν ξεκολλάει από αυτήν, τον κώλο σου να χτυπάς κάτω. Εξυπηρετεί φίλους, γνωστούς και συγγενείς, αναβαθμίζει τις γκομενίτσες του σε παράγοντες και βάζει τους κολλητούς του στα καλύτερα πόστα για να λαμβάνουν αναθεσούλες και άλλα.
Για αυτό δεν πέφτουν τα καθεστώτα.
Γιατί στο τέλος όλοι πιστεύουμε ότι κάτι θα περισσέψει και για εμάς…και τους ξαναψηφίζουμε, με την ίδια βλακεία κάθε φορά!
Αλλά μετά τις εκλογές δεν περισσεύει τίποτα εκτός από τα μέλη και τους φίλους των αυλών..!
