Aπο: Γιάννης Λάμπρου | facebook
𝚻𝛐 𝛅𝛈𝛌𝛈𝛕ή𝛒𝛊𝛐 𝛋𝛂𝛊 𝛈 𝛋𝛂𝛋ί𝛂 𝛂𝛗𝛉𝛐𝛎𝛐ύ𝛎 𝛔𝛕𝛐 𝚱𝛐𝛒𝛊𝛎𝛉𝛊𝛂𝛋ό 𝛅ί𝛋𝛕𝛖𝛐
Παρακολουθώ με προσοχή και ενδιαφέρον μια ομάδα ανθρώπων με δημόσιο λόγο και παρουσία στα Social Media, οι οποίοι μάχονται για την αξιοπρεπή επιβίωση της πόλης τους και την διάσωση της λογικής.
Οι άνθρωποι αυτοί εκπροσωπούν ένα σημαντικό, ίσως μειοψηφικό, τμήμα της τοπικής κοινωνίας το οποίο σήμερα βρίσκεται στο παρασκήνιο.
Είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ισχυρές πνευματικές ρίζες και γνώσεις και πιστεύουν στην αξία της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Αγαπούν την Κορινθία, γνωρίζουν όμως και κατανοούν την Ελλάδα, έχουν ζήσει ή και σπουδάσει έξω από την πόλη τους και μπορούν άνετα να συμφιλιώνουν τον τοπικισμό τους με τις ευρύτερες πνευματικές και πολιτιστικές παρακαταθήκες.
Αυτοί λοιπόν δεν ουρλιάζουν στα Social τα οποία έχουν υποκαταστήσει την ενημέρωση μας και την επικοινωνία μας με τον κόσμο, και διακρίνονται για τους χαμηλούς τόνους και την ευπρέπειά τους
. Ίσως διότι κατανοούν πλήρως το σωκρατικόν «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» η για να το παραφράσω σε σημερινή διάλεκτο, κατανοούν ότι ο κόσμος εκτείνεται πολύ πέραν των ορίων του χωριού τους. Και ότι οι μηχανισμοί και οι διαδικασίες επικοινωνίας και συνεννόησης με τους άλλους – δεν διαμορφώνονται αποκλειστικά από εμάς, κατά το πώς μας αρέσει, και δεν συμπίπτουν αναγκαστικά με τη δική μας αντίληψη περί λόγου.
Από την άλλη υπάρχουν αυτοί που κυριαρχούν στην ειδησεογραφική και δικτυακή καθημερινότητα και οι οποίοι αποτελούνται ως επί το πλείστον από λαϊκιστές πολιτευόμενους ή φίλους πολιτικών και αυτοδιοικητικών και τα πάντα διεκδικούντες κραυγάζοντες επαγγελματίες των δήμων.
Άνθρωποι που συνήθως δεν ομιλούν, αλλά «δηλώνουν» και συνθηματολογούν, και εμφανίζονται ως κάτοχοι της πάσης αλήθειας.
Δεδομένου ότι η άγνοια εκτρέφει θράσος, δεν διατηρούν καμία επιφύλαξη γι’ αυτά που λένε με άπειρη αυτοπεποίθηση, η δε αντίληψή τους περί κόσμου συνίσταται σε ένα απλοϊκό δίπολο του τύπου «εμείς και οι άλλοι».
Η «όποιος διαφωνεί μαζί μου είναι εχθρός μου.»
Αυτή η διλημματική θεώρηση των πραγμάτων έχει τις ρίζες της στην αρχαία ελληνική τέχνη της δημαγωγίας την οποία εκσυγχρόνισε και τελειοποίησε ο νεοελληνικός πολιτικός λαϊκισμός.
Έτσι εύκολα ο λαϊκισμός φτάνει στην κακία και το δηλητήριο απέναντι σε όποιον δεν υποκύπτει στα προσωπικά συμφέροντα και προτιμήσεις τους.
Παραμονεύουν σαν τα φίδια για να δαγκώσουν όποιον περάσει στον δρόμο τους.
Αναρτήσεις, σχόλια, υπονοούμενα, άρθρα, «αναλύσεις» που είναι δηλητηριώδεις, χωρίς αιτία τις περισσότερες φορές, τάχα για να υπερασπιστούν τον «δικό τους άνθρωπο»…ή να ταπεινώσουν όποιον τους αντιστάθηκε.!
«Κακός είναι ο άνθρωπος που αντλεί ευχαρίστηση από το να ντροπιάζει τους άλλους» ισχυρίζεται ο Νίτσε.
Αυτό δυστυχώς το ζούμε κάθε μέρα και όσο πλησιάζουμε στις εκλογές θα φουντώνει..!
Γ.Λ.
(Αρθρο, κείμενο ή σχόλιο είναι δικό μου όταν έχει την υπογραφή μου και ΜΟΝΟ)
