Το νέο του βιβλίο τιτλοφορείται «ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ» και παραπέμπει στο τέλειο δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο, ο οποίος από τη φύση του, σωματική και πνευματική, δισυπόστατος και θεοειδής, καλείται να βλέπει προς τα πάνω, είναι δημιουργημένος να φέρεται προς τα άνω, προς τον Θεό. Γι’ αυτό έντονη ακούγεται η προτροπή του Αγίου Πνεύματος διά του Αποστόλου Παύλου: «Τα άνω ζητείτε….. Τα άνω φρονείτε» (Κολ. Γ’ 1). Και ο Λειτουργός σε κάθε Θεία Λειτουργία μας προτρέπει «Άνω σχώμεν τας καρδίας».
Μία απλή επίσκεψη στην Αθωνική Πολιτεία και στην Πύλη της Παναγιάς μας, υπήρξε εκείνο το καταλυτικό γεγονός που οδήγησε το συγγραφέα μας στην πολυπόθητη πνευματική αναγέννηση, στην ενδυνάμωση της πίστης του, στη φώτιση, στην αποκάλυψη, στην ειρήνευση, στην ανάταση και ανάσταση της ψυχής του. Φώτιση σημαίνει αλλαγή, βελτίωση, εξέλιξη, πορεία προς το φως, που είναι το καλό, το τέλειο, είναι η συνειδητοποίηση της ανυπαρξίας του χρόνου, η συνειδητοποίηση της Ενότητας των Πάντων, η συνειδητοποίηση ότι είμαστε παντοδύναμες, αθάνατες ψυχές, πνεύματα.
Και όλα αυτά, έχοντας ως πνευματικό οδηγό και καθοδηγητή έναν ασκητή, έναν φωτισμένο όσιο γέροντα που έβλεπε τα πάντα με τα μάτια της ψυχής του. Έχοντας ως σημείο αναφοράς το «Πάτερ Ημών», την πιο γνωστή Προσευχή, που μας δίδαξε ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας με την άπειρη αγαθότητά Του και αναλύεται εύστοχα και εμπεριστατωμένα στο εξαιρετικό αυτό έργο. Την Κυριακής Προσευχή, όπως ονομάζεται που ανεβάζει το νου μας στην πιο υψηλή κατάσταση της Θεολογίας, απαλλάσσοντάς μας από την επιπολαιότητα και την αφροσύνη μας.
Και όταν λέει ο Κύριος να λέμε «Πάτερ ημών», δείχνει με αυτό ότι, όσοι αναγεννηθήκαμε με το άγιο Βάπτισμα, όλοι είμαστε αδελφοί γνήσιοι και παιδιά ενός Πατέρα, δηλαδή του Θεού, που σημαίνει παιδιά της Αγίας Ανατολικής, Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας.
Διαβάζουμε στο έργο του:
«Ήθελα να ακουμπήσω την ψυχή μου…Ήθελα ό,τι μπορέσω να σώσω, από αυτό που είναι μέσα μου και λέγεται ψυχή…/
Κανείς δεν είναι τόσο μόνος, όσο αυτός που αρνείται το Θεό…/
Νιώθω την ψυχή μου να βρίσκεται ανάμεσα σε λουλούδια μιας θείας ηλιοφάνειας…/
Πράγματι είναι ευλογημένο το Περιβόλι της Παναγιάς. Σαν ν΄ αναγεννήθηκα με όλα αυτά…»
Ο Μάρκος Λεζές, με τις παραινέσεις, τις πνευματικές νουθεσίες και τα σοφά λόγια του γέροντα , που πηγάζουν από την ευλογία των πατερικών και ασκητικών κειμένων και της Αγίας Γραφής δίνει τη δική του ιδιαίτερη και ξεχωριστή μαρτυρία πίστης και ζει το δικό του προσωπικό θαύμα, συνειδητοποιώντας τελικά ότι κάθε ώρα της ζωής μας είναι ένα θαύμα και ότι ο ναός του Θεού είναι παντού, αρκεί να τον αναζητούμε.
Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που αρχίζει ο αγώνας για να αντιμετωπίσουμε αγόγγυστα, με πίστη και υπομονή τους επώδυνους και ενήδονους πειρασμούς της πρόσκαιρης επίγειας ζωής μας, έχοντας πολύτιμο φάρο τη σωστική χάρη του Ιησού Χριστού, χτίζοντας έτσι γέφυρες με την Άκτιστη Ουράνια και αιώνια Βασιλεία και τον Άχρονο Θεό.
Με αυτό τον τρόπο, ό άνθρωπος γίνεται ευάρεστος στον Θεό και το πιο σημαντικό, είναι έτοιμος για την αιώνια ζωή, για την οποία έχει δημιουργηθεί και στην οποία καλείται να μεταβεί, αφού όμως περάσει από αυτή την πρόσκαιρη ζωή, που δόθηκε στον άνθρωπο σαν προστάδιο και προετοιμασία της αιωνίου ζωής. Και το Όνομα του Θεού αγιάζεται, όταν κάνουμε έργα καλά και άγια.
Μάρκος Λεζές
Με μια απλή, ρέουσα και εναργή δημοτική ο συγγραφέας μας κατορθώνει να μας κοινωνήσει βαθιά μηνύματα με τη Χάρη και επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Η βαθύτερη και μονιμότερη μύηση στην αγάπη επιτυγχάνεται με τη βοήθεια και τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, που είναι η πραγματική σύνδεση με τον Δημιουργό μας.
Ο πιστός που ζει στην Εκκλησία με την συνεχή Θεία Κοινωνία είναι Θεοφόρος και Χριστοφόρος, όμαιμος και σύναιμος του Χριστού, κι αυτό μακροπρόθεσμα φέρει τον καρπό του, την κάθαρση του νου και της καρδιάς. Διότι, ως γνωστόν, όπου κατοικεί ο Χριστός βασιλεύει η πηγαία χαρά και ειρήνη, ο θείος πόθος και έρωτας.
Ο Μάρκος Λεζές, με το θεόπνευστο έργο του, ουρανώνει τη γη του και γίνεται ουρανοπολίτης. Μέσω της μετάνοιας, της ταπείνωσης και της θείας ευλογίας οδηγείται να θεραπεύσει τα λάθη και τα πάθη του παρελθόντος, μυείται στην αγάπη χωρίς όρους, μετέχει στη Χάρη του Θεού και τελικά οδηγείται στη λύτρωση και την κάθαρση.
Γιατί όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ο Απόστολος Παύλος: «Ζούμε στη γη και πολιτευόμαστε στον ουρανό».
Ας κρατήσουμε λοιπόν μέσα μας το φως του Αγίου Πνεύματος, με την πηγαία φιλανθρωπία μας και την πλούσια ελεημοσύνη μας προς αυτούς που έχουν ανάγκη. Γιατί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος παραμένει μέσα μας, αν διαθέτουμε καθαρή ζωή και ενάρετο βίο. Δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο και ειρηνικό, ούτε στη γη ούτε στον ουρανό, από το να κάνει κανείς το θέλημα του Θεού.
«ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ»
* Η Σοφία Σκλείδα είναι Φιλόλογος, Συγγραφέας, Αντιπρόεδρος της Ζακυνθινής Εστίας Πολιτισμού, ΜΑ, Ph.D, Post-Doc
Απο: Μάρκος Λεζές | facebook
Η γιαγιούλα η καημένη πλησίαζε τα 80 και για να έχει ήσυχο το κεφάλι της κάλεσε μια μέρα ένα δικηγόρο στο σπίτι της για να του υπαγορεύσει τη διαθήκη της.
Έρχεται λοιπόν ένας νεαρός γύρω στα τριάντα και βγάζοντας ένα μπλοκ και στυλό, κάθεται απέναντί της στο καναπέ του σαλονιού και αρχίζει να γράφει ότι του έλεγε η γιαγιά.
Ρίχνοντας μια ματιά στο τραπέζι μπροστά του βλέπει ένα μεγάλο μπωλ με αμύγδαλα.
– Μπορώ να πάρω κανένα; ρωτάει με ευγένεια την ηλικιωμένη γυναίκα.
– Και το ρωτάς αγόρι μου; Όσα θέλεις να πάρεις, του απαντάει εκείνη χαμογελαστά.
Αρχίζει λοιπόν κι ο φίλος μας να τρώει τα αμύγδαλα το ένα μετά το άλλο. Πέρασε καμιά ώρα με την υπαγόρευση και συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι τα είχε φάει τελικά όλα.
– Χίλια συγγνώμη που σας τα έφαγα όλα τα αμύγδαλα, της είπε με απολογητικό ύφος ο δικηγόρος. Ξέρετε είχα σκοπό να φάω μόνο ένα δύο, αλλά παρασύρθηκα. – Μη το σκέφτεσαι καθόλου αγόρι μου, του απάντησε γλυκά η γιαγιούλα. Άλλωστε από τότε που έβαλα μασέλα, δεν μπορώ εγώ να τα φάω. Μόνο τη σοκολάτα απέξω γλείφω και τα ξαναβάζω στο μπωλ.
