Θα μπορούσε εύκολα κανείς να πει, ότι ένα Επιμελητήριο που… “σέβεται τον εαυτό του” και θέλει να έχει δράσεις ικανές να ανταποκριθούν στη νέα πραγματικότητα και στις ίσες ευκαιρίες για όλους, θα έπρεπε να προωθεί τη γυνακεία επιχειρηματικότητα σε όλους τους τομείς. Την ανάδειξη της κατανόησης των ευκαιριών και των προκλήσεων της γυναίκας στην επιχείρηση.
Με βασικές κινήσεις όπως:
- Ο εντοπισμός και η άρση των συστημικών εμποδίων και προκαταλήψεων που συχνά αντιμετωπίζουν οι γυναίκες.
- Η αύξηση της πρόσβασης σε κεφάλαια και προγράμματα επιχειρηματικής κατάρτισης.
- Η αξιοποίηση διαθέσιμων πόρων και προγραμμάτων, ειδικά για γυναίκες επιχειρηματίες, όπως τα Κέντρα Γυναικείας Επιχειρηματικότητας και τα προγράμματα ΕΣΠΑ.
- Η δημιουργία οικοσυστήματος, Networking και του Mentoring στη Γυναικεία Επιχειρηματικότητα.
- Η άσκηση πίεσης στα νομοθετικά όργανα για τη βελτίωση του νομικού πλαισίου.
Δυστυχώς, η σημερινή διοίκηση του Επιμελητηρίου Κορινθίας, είναι πολύ μακριά από όλα αυτά! Είχε φαίνεται άλλες προτεραιότητες τα τελευταία χρόνια, όπως άλλωστε φάνηκε από τον απολογισμό δράσεων (!) που ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες ο κ. Λουζιώτης.
Άπειρες φωτογραφίες με επισήμους, ταξίδια, catering, “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα”, καμιά φορά και βουνό για να πάρουμε τον καθαρό μας αέρα και μέχρι εκεί. Όλα αυτά όμως, δεν αντιστοιχούν στα πραγματικά “καθήκοντα” ενός θεσμού που πρέπει να έχει άλλους στόχους και άλλες φιλοδοξίες. Η διοίκηση ενός Επιμελητηρίου δεν μπορεί να κάνει -μόνο- δημόσιες σχέσεις, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Χωρίς ανταποδοτικότητα υπέρ των μελών του.
Η φράση “κάνω ό,τι θέλω, γιατί ΕΓΩ αποφασίζω¨ δεν πρέπει και δεν μπορεί να ακούγεται όταν -υποτίθεται- λειτουργείς για το κοινό συμφέρον. ‘Η μήπως όχι?
