Εάν ο ιστορικός του μέλλοντος αναζητήσει παραδείγματα για το τι δεν πρέπει να κάνει ένα κόμμα, στον ΣΥΡΙΖΑ του 2023 θα πρέπει να αφιερωθεί ολόκληρο κεφάλαιο.
Καταρχάς επέλεξε να επικεντρώσει στα θέματα που δεν τον ευνοούσαν πραγματικά.
Επικέντρωσε στο θέμα των υποκλοπών. Μόνο που αυτό το θέμα εάν ευνοούσε κάποιον, ήταν τον Νίκο Ανδρουλάκη, που ήταν το θύμα των υποκλοπών, και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έπειτα η όλη επικέντρωση στα θέματα δημοκρατίας παρέβλεπε ότι όσο σημαντικά και εάν είναι, εντούτοις, δυστυχώς, οι πολίτες προκρίνουν τα θέματα που έχουν να κάνουν με το εάν μπορούν να αντέξουν τις αυξήσεις των τιμών στο σούπερ μάρκετ.
Και βέβαια το θέμα των Τεμπών, μπορεί να ήταν καταλύτης, όμως η ελληνική κοινωνία ξέρει πολύ καλά ότι οι ευθύνες είναι διαχρονικές και αφορούν και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Έπειτα, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρουσίασε ποτέ πρόγραμμα. Πάντοτε υπήρχε γύρω από αυτό μια θολούρα. Κανείς δεν γνώριζε στο όνομα ποιων δεσμεύσεων διεκδικούσε την ψήφο. Ζητούσε απλώς να είναι το «όχι» στην κυβερνητική πολιτική και όχι το «ναι» στη δική του πολιτική.
Έπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε τα ίδια τα στρώματα στο όνομα των οποίων μιλούσε.
Ποτέ δεν μίλησε για την πραγματικότητα των συνταξιούχων. Ακούσατε ποτέ για παράδειγμα έναν υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι οι συνταξιούχοι και αρκετοί ασφαλισμένοι με σοβαρές παθήσεις τον χειμώνα έβαζαν μέσο για να πάρουν φάρμακα;
Μόνο που όταν ένας ψηφοφόρος δεν ακούει ποτέ ένα κόμμα έστω να μιλάει για τα προβλήματά του, τότε γιατί να το ψηφίσει;
Δείτε τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ: χάνει από τη ΝΔ στις λαϊκές περιοχές που του είχαν δώσει δύναμη ακόμη και το 2019, χάνει και προπύργια στην επαρχία από το ΠΑΣΟΚ.
Χάνει ακριβώς γιατί δεν μπορούσε να πείσει.
Ακόμη και το χαρτί της πόλωσης, της λογικής «ή εμείς ή αυτοί» που θα μπορούσε να συσπείρωνε κάπως στην περίοδο μετά τα Τέμπη το άφησε στην άκρη, για να πείσει ότι είναι κόμμα ευρωπαϊκό και «κεντρώο».
Δηλαδή, πήγε να κοντράρει τη ΝΔ στο δικό της έδαφος.
Για να μην αναφερθώ στο ότι σε όλες τις εκλογές ήταν ασαφές εάν διεκδικούσε αυτοδύναμα την εξουσία ή στο όνομα μιας συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ, που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν είπε ότι ενδιαφερόταν.
Όλα αυτά δεν ήταν απλώς λάθη. Ήταν στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε συνειδητοποίησε ότι με το να είναι η μεγαλύτερη δύναμη του προοδευτικού χώρου δεν καταλάμβανε απλώς ένα χώρο, αλλά αναλάμβανε μια συνολικότερη ευθύνη απέναντι σε ευρύτερα λαϊκά κοινωνικά στρώματα.
Μόνο που αυτή την ευθύνη τελικά δεν την ανέλαβε ποτέ πραγματικά.
Και αυτά τα στρώματα δεν το συγχώρησαν ποτέ αυτό.
